اوتيسم يكي از انواع اختلالات عصبي رشدي است كه بروز آن مشكلاتي را براي خانواده‌ها به وجود مي‌آورد. در خود ماندگي يا اوتيسم نوعي اختلال رشدي (از نوع روابط اجتماعي) است. هسته مركزي اختلال درخود ماندگي، اختلال در ارتباط است؛ معمولا كودكان مبتلا به اوتيسم در ارتباطات كلامي و غير كلامي، تعاملات اجتماعي و فعاليت‌هاي مربوط به بازي مشكل دارند.

تاخير در زبان گفتاري، ناتواني در من گفتن، ناتواني در ارتباط برقرار كردن با همسالان، فقدان تقابل هيجاني يا اجتماعي، دل‌مشغولي دايم نسبت به برخي از اجزاي اشيا، چسبندگي ظاهرا انعطاف‌ناپذير به عادت‌ها، اشكال در بازي انتزاعي تخيلي، تمايل نداشتن به زندگي اجتماعي و نداشتن انگيزه، كج خلقي و رفتار‌هاي پرخاشگري (اغلب)، ضريب هوشي پايين (گاهي اوقات) و... از جمله نشانه‌هاي اين اختلال است.

اما آن‌چه كه اهميت دارد نقش والدين در پرورش و تربيت فرزندشان است. والدين مي‌توانند با تربيت و مراقبت خود بسياري از مهارت‌هاي ارتباطي و سازگاري را در كودك افزايش دهند و به كاهش علائم اين اختلال بپردازند. اما پيش از هرچيز لازم است تا آگاهي خود را بالا ببرند.

نكات رفتاري با كودكان اوتيسم

هيچ قانون سفت و سخت و البته پيچيده‌اي در رابطه با اينكه با كودكان اوتيسمي چگونه رفتار كنيد وجود ندارد، همه چيز بسيار ساده به نظر مي‌رسد. به اين نكات توجه كنيد:

صبور باشيد

مدتي طول مي‌كشد تا يك كودك اوتيسمي بتواند با ديگران ارتباط برقرار كند. لازم است شما به عنوان يكي از والدين و يا خواهر و برادر او شمرده صحبت كنيد و به صحبت كردنتان لحن تند ندهيد.

به او ياد بدهيد چگونه بدون حالت تهاجمي عصبانيتش را بيان كند

كودكان اوتيسمي و حتي كودكان طبيعي هم نمي‌دانند چطور بايد عصبانيت خود را بيان كند. در اينباره هم بايد صبوري به خرج بدهيد و به تدريج به بياموزيد چگونه بدون اينكه حالت‌هاي تهاجمي داشته باشد و يا پرخاش كند عصبانيت و دليل آن را به درستي بيان كند.

انعطاف پذير باشيد

اجازه ندهيد كه احساساتتان بابت اينكه كودك شما به درستي ارتباط برقرار نمي‌كند جريحه دار شود. اوتيسمي‌ها مشكلات زيادي با نشان دادن و كنترل عواطف خود دارند و اغلب بي پرده حرف مي‌زنند. حرف‌هاي بي پرده آن‌ها را به دل نگيريد و كمي انعطاف از خود به خرج بدهيد.

هميشه مثبت بمانيد

كودكان مبتلا به اوتيسم به آدم‌هاي مثبت و خوش اخلاق پاسخ بهتري مي‌دهند. سعي كنيد به رفتار‌هاي مناسب آن‌ها جايزه بدهيد. فرزند خود را تشويق كنيد. شايد تلاش‌هاي كودك براي انجام كار‌هاي خوب ناچيز است، اما ستايش و تشويق او باعث مي‌شود اين روند تقويت شده و تلاشش را بيشتر كند تا به نتيجه برسد. به او پاداش دهيد. هم بصورت كلامي و هم از وسايلي كه به او انگيزه مي‌دهد استفاده كنيد. همچنين جملات دستوري را كمتر بكار ببريد، كمتر از او انتقاد كنيد و او را مجبور به انجام كار‌هايي كه توانايي انجام آن‌ها را ندارد، نكنيد.

به جلب توجه‌ها اهميتي ندهيد

كودكان اوتيسمي بسيار تلاش مي‌كنند تا با رفتار‌هاي بسيار بد تمركز شما را به خود جلب كنند. اگر چند بار به اين دست از رفتار‌ها بي توجهي كنيد در واقع به او كمك مي‌كنيد تا دست از اين رفتار ناهنجارانه بردارد.